شهاب‌سنگی که در سال 1990 در صحرای الجزایر پیدا شده بود، باعث یافتن نکات جدیدی درباره چگونگی شکل‌گیری منظومه شمسی شده بررسی‌های جدید انجام یافته بر روی این شهاب سنگ که Acfer 094 نامیده شده ، نشان دهنده سوراخ ها و منفذ های ریزی می باشد که در همه نقاط آن پخش شده این حفره‌ها، سوراخ های فسیل شده قدیمی می باشند که در زمان های گذشته محل قرارگیری کریستال های یخزده بودند.
با اینکه ما اطلاع نداریم Acfer 094 چه هنگامی بر روی کره زمین فرود آمده ، اما می‌دانیم که این سنگ چندین سال سن دارد. آنالیزهایی که در گذشته بر روی آن انجام شده ، نشان میدهند که این تکه‌سنگ قدیمی در حدود ۴.۶ میلیارد سال سن را داراست که تقریبا هم سن منظومه شمسی ما می باشد.
حالا تحقیقات جدید نشان می دهد که Acfer 094، قبل از آنکه به زمین برخورد کند، از یک نقطه بسیار دور سفر خود را آغاز کرده .
این یعنی اینکه، Acfer 094 به مانند یک کپسول زمان می باشد؛ یک جرم آسمانی بسیار قدیمی که نشانه‌هایی از دیسک و گرد و غبار چرخانی دارد که باعث تشکیل سیاره‌ها شده . به همین علت، دانشمندان احتمال میدادند که این سنگ حاوی اطلاعات بسیار مهمی درباره نحوه شکل‌گیری منظومه شمسی ما خواهد بود.
بنابراین، Acfer 094 از زمان کشف‌اش تا الان که سه دهه از آن گذشته، مورد بررسی‌های مختلف محققین قرار گرفته . اما اکنون یک تیم تحقیقاتی از دانشگاه کیوتو ژاپن به سرپرستی Megumi Matsumoto، دانشمند علوم سیاره‌ای، این سنگ فضایی را به طریق کاملا جدیدی بررسی نموده اند. آن‌ها در بررسی خود تلاش کردند تا از ترکیب روش‌های نمونه برداری، میکروسکوپی و طیف‌سنجی استفاده نمایند.
این تکنیک‌های فوق پیشرفته و با رزولوشن بسیار بالا، منجر به کشف ساختارهایی در داخل سنگ شده است که قبلا هرگز شناسایی نشده بود. این ساختارها، دارای حفره‌های بسیار ریزی است که به ضورت گسترده در داخل سنگ توزیع شده است. Acfer 094 تقریبا مانند اسنفجی است که از سوراخ هایی با قطر ۱۱ میکرومتر (تنها کمی بیشتر از یک سلول قرمز خون) تشکیل یافته است.
تیم تحقیقات، با یافتن ردپاهایی از مواد معدنی که در داخل این سنگ در گذشته با آب واکنش داده بودند، نتیجه‌گیری نمودند که حفره‌های ذکرشده زمانی حاوی کریستال‌های یخ بودند که بعدها ذوب شده است؛ درست مثل فسیل های یافته شده بر روی زمین که بعد از از بین رفتن و فاسد شدن بدن حیوانات باقی مانده اند.
اما در این میان یک معما وجود دارد. مواد معدنی درون سنگ، به خاطر مقدار یخی که زمانی سوراخ های آن را پر نموده بودند، خیلی بیشتر از حد انتظار بوده. همین موضوع باعث شده بود تا دانشمندان به دنبال منابع دیگری برای این مواد معدنی بروند.
به همین علت، آن‌ها شروع به مدل سازی یک خرد سیاره (planetesimal) ، که گمان داده می‌شد سرآغاز یخ‌های داخل شهاب‌سنگ Acfer 094 باشد، دست زدند؛ تا ابتدا تعیین کنند این سیاره کوچک چگونه و در کجا شکل گرفته و سپس مشخص کنند که یخ های موجود در درون آن از کجا پیدا شده و به چه صورت ناپدید گردیده است.
مفهوم آزمایش مدل‌سازی این نتیجه را داشت که سیاره کوچک ذکر شده، در خارج از منظومه شمسی اش و از گرد و غبار داخل فضا تشکیل شده است. همچنین نمایش داده شد که هسته موجود داخل آن، تشکیل شده از دانه‌های سیلیکاتی است که با یخ آب پوشیده گردیده است. احتمالا این سیاره کوچک ، با طی شدن زمان، شروع به انباشته کردن گرد و غبار بدون یخ نموده که در پایان منجر به یک هسته پرشده از یخ و یک پوسته بدون از یخ برای آن گردیده است.
این سیارک بعد از آن وارد منطقه خط برفی (snow line) منظومه شمسی گردیده است. خط برفی به منطقه‌ای در منظومه شمسی گفته میشود که یخ‌ها در اثر حرارت خورشید شروع به بخار شدن می‌کنند. در این قسمت، یخ‌های پوشش داده شده دانه‌های سیلیکاتی هسته سیارک، بخار شده و در فضا پخش گردیده اند که طی گذشت زمان مجددا به درون سنگ‌های ریز معلق در فضا وارد شده و متراکم شده اند. بعد از آن شهاب‌سنگی که Acfer 094 نیز تکه‌ای از آن بوده است، با عبور کردن از این منطقه، این سنگ‌های ریز اطراف را جذب نموده است. با ذوب شدن یخ های این سنگ‌های ریز، به مرور زمان شکل شهاب سنگ را تغییر داده و حفره‌های درون آن و قسمت هایی از موادمعدنی واکنش داده با آب را در داخل آن بر جای گذاشته است. Acfer 094 نیز مدتی بعد، از آن جدا گردیده و در مکان صحرای الجزایر فرود آمده است.
البته در گذشته شواهدی مبنی بر دارا بودن یخ آب در شهاب‌سنگ‌ها پیدا شده بود، اما یافتن علت اینکه این یخ‌ها چگونه به داخل آن‌ها راه یافته‌اند، به صورت یک معما باقی مانده بود ولی حالا تحقیق جدید، این معما را حل نموده است.
محققین در مقاله خود ذکر کرده اند ما در اینجا مدل تازه ای ارایه نموده ایم که نشان دهنده این است که منشا یخ‌های Acfer 094، احتمالا یک خرده سیاره کوچک بوده که به وسیله انباشتگی گرد و غبار یخی در مراحل ابتدای تشکیل منظومه شمسی شکل گرفته است. فرضیه ی حاضر، یک مدل عملی انجام شده است که با ترکیب نمونه کارهای آزمایشگاهی و مدل های نظری، نگاه تازه و نو به چگونگی شکل‌گیری شهاب سنگ ها انداخته است.